Zondag 30-10

Bij het opstaan zagen we een strak blauwe hemel. Lekker buiten ontbeten en om half tien liepen we al op het strand richting de Moeraki Boulders, zo’n half uur lopen. We liepen langs een groot stuk afgekalfde kust. Zo’n vijftig bollen liggen er op het strand de grootste met een doorsnede van meer dan twee meter. De grote stenen bollen lijken soms op schilden van een schildpad. De stenen hebben een vulkanische oorsprong en dit proces is zo’n zestig miljoen jaar geleden begonnen. Door chemische processen in de zeebodem zijn deze bolvormige keien gevormd en later door erosie uit de kliffen te voorschijn gekomen. Sommige waren open gebarsten en anderen waren uiteen gevallen. De binnenkant van de stenen zien eruit als een soort honingraat. Weer terug gelopen en koffie gedronken. Daar raakten we natuurlijk weer in gesprek met locals. Dat is overigens niet moeilijk want iedereen zegt goede dag en vraagt “how are you today”. Het was een stel dat de hele wereld over trekt om inrichtingen te monteren in kippenstallen. Ze waren ook al diverse keren in Nederland geweest. We rijden via de beach road en Kakanui naar Oamarú.. De weg loopt vlak lang de grote oceaan. Oamarú werd gesticht door Europese immigranten in 1853. De belangrijkste bron van inkomsten was verschepen van ingevroren vlees. Het was destijds een zeer welvarende stad en dat bleek uit de gebouwen. De gebouwen zijn opgetrokken in witte tot crème kleurige Oamarú kalksteen. Vooral in de tweede helft van de 19e eeuw waren Griekse en Romeinse voorbeelden mede bepalend voor de ontwerpen. De historische havenbuurt herbergt, in de voormalige pakhuizen en kantoorgebouwen, leuke winkeltjes. The New Zealand Malt Wiskey Company bezit een pakhuis met een bar en een winkel. In Oamarú geluncht en omdat we weer beschikking hadden over WiFi, mail en website bijgewerkt. Daarna richting Omarama. We passeren Lake Waitiki en Lake Ariemore waar verschillende waterkracht centrales staan. In dit gebied staan er zes die samen goed zijn voor 1/3 van de totale energie voor Nieuw Zeeland. Van Omarama rijden we naar Twizel. Onderweg zag Iet het bord “Clay Cliffs”. In de reisbeschrijving stond: Een stel bizarre geërodeerde kliffen met kloven en spitse kantelen. Dat leek ons wel wat. We moesten 10 kilometer over gravel road en zagen toen een bord “Kettle Holes”. We hadden tien kilometer gereden dus dat zou het moeten zijn. Het was 3 kilometer lopen en wij op pad. Na 20 minuten zagen we in de verste verte nog geen kliffen en bizarre geërodeerde toestanden. Dus teruggelopen en na dik drie kwartier waren we weer bij de camper. Nog verder doorgereden, niets te zien. Totdat de weg ophield en dus weer terug, 18 kilometer gravel road. We zijn gewend dat in Nieuw Zeeland alles perfect is aangegeven maar ook op de terugweg hebben we niets meer gezien. Het is ze vergeven die kiwi’s.

Verder gereden via Twizel naar Mount Cook. Aan het einde van de weg is een DOC camping “The White Horse Hill Campground”. Onderweg nog een paar keer gestopt voor de mooie vergezichten op Mount Cook en Lake Pukaki onder andere bij Peters look out. Prachtig gezicht op de bergen waarvan een aantal boven de 3000 meter. Mount Cook (3754 mtr) in het Maori is “Aoraki” en betekent “berg die de wolken pakt”. Lake Pukaki is turquoise door het gletsjermeel. Dit is fijn schraapsel dat door de gletsjer van het ondergesteente wordt geschraapt. Door het zonlicht dat erop valt geeft dit een turquoise glinstering. We bereiken de DOC en moeten 26 NZD aftikken. We hadden geen gepast geld dus op zoek naar de “warden” en die kon gelukkig wisselen. Er stonden heel veel campers, busjes en een aantal tentjes. DOC (Department of Conservation) deed goede zaken.