Woensdag 16-11

We moeten er weer wat vroeger uit omdat we om half acht opgehaald worden door de bus voor de dagtocht naar Fraser Island. De bus komt 10 minuten later omdat de chauffeur eerst nog een band moest wisselen, de linker voorhand was lek. We moeten her en der nog wat mensen ophalen en rijden dan naar de ferry die al ligt te wachten. Om half negen vertrekken we, het is 10 minuten varen naar de overkant. Het strand is heel erg smal, eergisteren was het volle maan en daarom extra hoogtij.

Fraser Island is honderd duizenden jaren geleden ontstaan uit drie rotsen van vulkanische oorsprong. Al die jaren spoelen rivieren zand en ander fijnmateriaal naar zee waar de stroming van de zee het meevoert naar het noorden. De drie rotsen fungeerden als “afzettingsplaats” en vergaarden het zand. Dit proces duurt nog steeds voort. De aanhoudende oosten winden bliezen het zand op tot hoge duinen. Sommige tot een hoogte van 240 meter. Ze behoren tot de hoogste zandduinen ter wereld. Op Fraser is land heeft zich ook” coffeerock” gevormd. Het is gewoon zand dat samengeperst is en bij elkaar gehouden wordt door organische stoffen die in sommige meertjes en moerassen voorkomen. Er zijn heel veel zoetwater meren en kreken op het eiland.. Het water is gewoon drinkwater zo zuiver.

De flora varieert van heide tot subtropisch regenwoud. Fraserisland is de enige plek ter wereld waar regenwoud boven zeeniveau (200 mtr.) op zandduinen groeit. Dit komt door de aanwezigheid van “watertables”. Dit zijn ondergrondse meren op een diepte van ongeveer 15 meter waar de wortels van de planten het water halen.

Sinds 1992 staat Fraser Island op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Het eiland is 125 km lang en afhankelijk van de plaats 5 tot 25 km breed.

Na aankomst op Fraser Island reden we een flink stuk over het strand en daarna een stuk door de bossen omdat het water nog te hoog stond. De weg door het bos was door heel fijn zand en hele diepe sporen door de 4WD auto’s en bussen. De eerste stop was bij het resort en daar hebben we even koffie gedronken. Daarna naar Lake Mackenzie, volgens de Lonely Planet één van de top tien locaties ter wereld op de zwemmen. Het is een prachtig blauw meer het witte stranden van heel fijn zand. De temperatuur van het water is heerlijk. Het zand is zo fijn en zacht dat je je lekker kunt scrubben. Je huid is daarna super zacht. Ook je sieraden kun je polijsten met het zand en zien er weer uit als nieuw. We hebben even heerlijk gezwommen. We hadden maar een uurtje en gingen daarna naar Central Station. Dit was oorspronkelijk een dorp gebouwd voor de bosbouw compleet met school en winkels etc. Er ontstond een conflict tussen de bosbouwers en de natuurliefhebbers en toen Fraser Island op de wereld erfgoedlijst is geplaatst, is alles gestopt. De bebouwing is geruimd en het tropisch regenwoud is hersteld. We hadden een buffetlunch in het resort en daarna gingen we op weg via zandpaden en het strand naar het Maheno wreck. Op de kust van het eiland hebben vele schepen schipbreuk geleden. Het bekendst is het wrak Maheno, een lijnschip tussen Nieuw Zeeland en Australië dat in 1935 op de zandbank is gelopen . Dit wrak ligt nog op het strand.

Dan naar de pinnacles Coloured Sands. Dit zijn zandrotsformaties in 64 verschillende kleuren zand. Op deze plek konden we ook een rondvlucht maken boven het eiland wat we natuurlijk gedaan hebben. Met zijn zevenen in een klein vliegtuig dat opsteeg en landde op het strand. We vliegen eerst over het scheepswrak en dan over verschillende zoetwater meren, Butterfly Lake, Boemerang Lake en meer van die fraaie namen. Ook de zandkraters zijn vanuit de lucht mooi te zien. We maken een super zachte landing op het strand en hebben nog even kunnen poedelen bij Eli Creek. Om 15.15 terug naar het resort voor een laatste stop. Onderweg terug naar de ferry zagen we een dingo lopen. Op Fraser Island zijn nog de enige zuivere dingo’s te vinden. Ze leven in het wild maar zijn wel allemaal gemerkt met een halsband. Zij was op zoek naar voedsel want ze liep bij vissers te azen of ze iets weggooiden. Daarna met 80 km per uur over het strand, soms geldt er een snelheidsbeperking van 40 km per uur, terug naar de ferry. Terug in Rainbow Beach bij het surfcafé wat gedronken. Op de camping raken we in gesprek met onze Australische buurman. We hebben hem en zijn vrouw nog wat kunnen vertellen over zijn land. “You bloody tourist know more about things than we”.

Een mooie dag zit er weer op en het is maar goed dat we niet een auto hebben gehuurd om zelf te rijden. Het is een kunst om in het zand te rijden en met de auto gaat het veel langzamer dan met de bus. Als je met eigen huurauto wilt rijden moet je zeker twee dagen gaan, één dag heeft geen zin.