Vrijdag 25-11

Jawel vanmorgen stonden we weer om 9 uur bij de bushalte en dit keer gingen we wel mee. Naar de haven van Townsville om daar de ferry van half tien te nemen naar Magnetic Island. 35 AUS dollar voor een retour incl. dagkaart voor de hop on hop off bus. Om vijf voor tien komen we aan in Nelly Beach op Magnetic Island. We kunnen meteen met de bus mee richting The Forts Walk, vier kilometer rijden vanaf de ferry. Het is al aardig heet als we uitstappen. De wandeling is vier kilometer retour en loopt via een bosachtig dor gebied met veel eucalyptus bomen naar de restanten van een fort uit WO II. Je hebt onderweg overal hele mooie uitzichten over helder blauwe baaien, de blauwe zee en de rest van het eiland. De wandeling is erg in trek omdat je hier grote kans hebt Koala’s te zien. En ja hoor op een gegeven moment ziet Theo er een zitten vrij hoog in een eucalyptus boom. Het was een baby koala, de moeder hebben we nergens gezien. Het was een mooi gezicht daar boven in die boom. We hebben verder geen koala’s meer gezien maar erg genoten van de mooie uitzichten ook boven vanaf het fort. Na twee uur waren we terug bij de bushalte en al snel kwam de bus en gingen we naar Horseshoe Bay. Daar hebben we eerst geluncht en daarna wilden we eigenlijk in een met netten afgezet deel van de zee gaan zwemmen. Er werd voor infectiegevaar gewaarschuwd in verband met algen en het rook ook erg naar alg. Toen we een half uur op de bus moesten wachten, hebben we het advies van Carla en Rien opgevolgd en een ijsje gegeten bij de ijssalon naast de bushalte. Aan de lifeguard op het strand hadden we gevraagd welke stranden minder last hadden van alg en hij adviseerde ons naar Alma Beach te gaan. Dus weer met de bus mee naar Alma Beach, het eiland is niet zo groot dus je bent overal zo. De baai in Alma Beach was niet voorzien van stingernetten en er werd gewaarschuwd voor marine stingers. Dus ook niet zwemmen. Een uurtje op het strand gelegen en toen naar een “huge bar” voor een drankje. In Australië mogen ze alleen in bars met licentie alcohol verkopen. Iet had inmiddels gevraagd waar de walibi’s zaten en de mevrouw van de bar wees ons het pad. “At the moment there are heaps of Walibi's”, vertelde ze. We liepen naar de oude aanleg steiger van Geoffrey’s Beach en het was daar een drukte van belang. Mensen met appels, bananen en graan, voerden de walibi’s die uit de hand kwamen eten. Een man in een scootmobiel kwam daar iedere dag en gaf aanwijzingen aan de toeristen. Je moet er gewoon op af lopen in normaal tempo en zo dicht mogelijk bij ze gaan zitten met je hand open. Ze komen namelijk niet naar je toe, jij moet naar de Walibi toe lopen. Op een gegeven moment lukte het Iet ook er een te verleiden uit de hand te eten. Terug naar de bus en naar de ferry die om zes uur vertrok terug naar Townsville. Tijdens het vertrek zagen we op de pier nog enkele rock Walibi’s lopen. ’S Avonds kwam er nog even een possum langs geschuifeld op de camping. Het was weer een “awesome day full of wildlife”.