Even het gevoel in Nederland te zijn.

Dinsdag 25-10

Iets voor tien uur rijden we de camping af. Het is bewolkt en het begint wat te regenen. Blijkbaar weer één van die 200 dagen. Dankzij de gedetailleerde routekaart van Theo en Marjo kunnen we ook zelf de route bepalen en afwijken van het navigatiesysteem. We nemen de scenic route van Te Anau naar Manapouri tot iets voor Clifton, daar slaan we linksaf en nemen een gravelroad naar Ohai. We rijden door groen, heuvelachtig landschap met vooral schapenfarms maar ook koeien- en hertenfarms. Hier en daar staat een huis maar nergens grote boerderijen. We hebben zin in koffie maar moeten geduld hebben tot we in Winton zijn. Je weet hier niet, als er een plaats op de kaart staat, of het één, twee of drie huizen zijn of een echt dorp. Winton is een echt dorp met meerdere straten en winkels. Geluncht bij de Bakery, boodschappen gedaan, getankt en naar het dumpstation, we waren weer helemaal klaar voor een “self contained” campingverblijf. Vanaf Winton volgen we de 96 naar Mataura en daar weer koffie gedronken. We raakten aan de praat met de eigenaresse die vertelde dat er veel Nederlanders in de buurt wonen, melkveehouders en bollenboeren. In Edendale zagen we een enorme melkfabriek van Fonterra en even verderop enkele grote bollenvelden. Gestopt en het bleken bollenvelden van Nederlanders, Triflora. We maakten een praatje met de mensen die aan het selecteren waren. Ernaast was een vrouw aan het melken en ook met haar maakten we een praatje. Ze molk in haar eentje 250 koeien in een visgraatmelkstal waar 60 koeien tegelijk in kunnen. Het was een mevrouw van 53 uit de Filipijnen die in haar eentje de koeienfarm runde als ware het haar eigen farm, vertelde ze. Verder naar Fortrose en de zuidelijke scenicdrive gevolgd, voornamelijk gravelwegen. We bezochten de vuurtoren op Waipapa point, gebouwd in 1884, nadat er een scheepsramp had plaatsgevonden waarbij 131 van de 151 opvarenden om het leven kwamen. Het was de grootste scheepsramp van Nieuw Zeeland. Er stond ook een bord dat er zeeleeuwen konden zitten en dat je 10 meter afstand moet houden. Het was eb en we liepen te turen of we zeeleeuwen zagen. Opeens hoorde Iet een gebrul van heel dichtbij, te dichtbij. Een mannetjes en een vrouwtjes zeeleeuw richtten zich op. Iet had ze helemaal niet gezien omdat ze helemaal opgaan in de omgeving waarin ze liggen. Gelukkig houden ze niet van vlees maar van vis. Even verderop lag er nog één te slapen. Weer verder gereden naar onze DOC camping via een gravelweg met veel stijle heuveltjes. Rond zes uur arriveerden we op de DOC camping vlakbij Slope Point aan de Haldane Bay. Mooi plekje op een groot grasveld.

Doubtfulsound Sound Cruise, wonder van de natuur

Maandag 24-10

Om half tien worden we bij de camping opgehaald door de bus van Realjourney’s. De busrit naar Manapouri duurt ongeveer een half uur en onderweg pikken we nog verschillende mensen op. Aangekomen in Manapouri checken we in en halen we onze lunchpakketten op. Iets over half elf gaan we aan boord van de boot die ons naar de andere kant van Lake Manapouri brengt, West Arm, ongeveer een uurtje varen. De boottocht over het meer is niet spectaculair mede vanwege het weer. De “skipper” geeft alvast informatie over het gebied maar natuurlijk pas nadat we de “safety rules” hebben doorgenomen. Het meer is op het diepste punt 465 meter diep en is evenals veel andere meren een gletsjermeer. Deze meren zijn gevormd door de zich terugtrekkende gletsjers van de laatste ijstijd die zo’n vijftienduizend jaar geleden eindigde. Toen vulden de dalen zich met zeewater en de “sounds” waren geboren. In die laatste ijstijd was de volledige westkust van Nieuw Zeeland bedekt met ijs. Aangekomen in West Arm stappen we in de bus voor de rit naar Deep Cove, het einde van de Doubtful Sound vanaf zee gezien. We rijden over de duurste weg van Nieuw Zeeland, een kiezelweg die is aangelegd dwars door de rotsen om mensen en materiaal te vervoeren voor de bouw van de waterkracht centrale in Deepcove. Het is de grootste waterkrachtcentrale van Nieuw Zeeland en is gebouwd tussen 1963 en 1972 om de aluminiumsmelterij te voorzien van stroom. We stoppen om de Cleve Garth Falls te bekijken en op de Wilmot pas met een mooi uitzicht over de fjord. Het is een van de natste plaatsen op aarde, het regent hier gemiddeld 200 dagen per jaar en er valt 7 meter !! regen. De plantengroei is overweldigend, lianen, orchideeën, varens, spagnum en vele andere mossen. Aangekomen in Deep Cove stappen we op de boot voor de cruise van drie uur. Al snel worden er drie Fjordland Crested pinguïns gespot, heel goed te zien in het water. Even later een groep dolfijnen, de grote tuimelaar, we hebben een paar keer een demonstratie gehad. De boot blijft op afstand om ze niet te storen maar één dolfijn zwemt onder de boot door, goed te zien in het kristalheldere water. Later zagen we weer pinguïns op de rotsen en verderop zeehonden eveneens op de rotsen. We varen een klein stukje de Tasman zee op en keren. We zien de grootste pelsrobben kolonie van Nieuw Zeeland, op de The Nee Islands, jawel. In één van de armen van de Doubtful Sound werd de motor van de boot afgezet en werd iedereen gevraagd stil te zijn, en ook geen camera’s te gebruiken. We hebben geluisterd naar de vogels en het klotsende water en hebben genoten van de stilte.

De Doubtful Sound is de tweede grootste sound en drie maal zo lang als de Milford Sound die bekender is. De sound is 40 km lang en heeft drie zij armen. Door de bewolking en de laaghangende bewolking gaf de sound een mystieke aanblik. Rond 4 uur was de cruise ten einde en gingen we weer de bus in en daarna aan boord van de boot over het Lake Manapouri. Om 6 uur meerden we aan in Manapouri en om half zeven waren we weer op de camping in Te Anau. Een prachtige dag, de zoveelste.

Van Glenorchy naar Te Anau

Zondag 23-10

Rond half tien vertrokken, het was labour weekend en op de camping met bijbehorende winkel en kroeg was een marktje met streekproducten en handwerkspullen. Nog even rondgelopen in Glenorchy en terug naar Queenstown. Het was bewolkt en 9 graden. Nu wel Queenstown bezocht, winkels gekeken en koffie gedronken. Het is een gezellige levendige stad met veel mensen op de been ook vanwege labourweekend denken we. Langs Queenswarf gelopen met leuke cafeetjes. Het was er een komen en gaan van grote en kleine boten en alles wat met watersport te maken heeft. Nog even door het park gelopen en gekeken naar , een voor ons bijzondere sport, frisbee golf. Men loopt een circuit en probeert met een frisbee in zo min mogelijk worpen het mandje te bereiken. Na twee uur verder naar Te Anau een rit van twee uur door vooral agrarisch gebied met veel schapen, koeien, kalfjes en herten op groene alpenweides. Geluncht in Kingston en na een uur komen we aan in Te Anau op de Top10 camping. Geïnformeerd naar de mogelijkheden voor een cruise op de Doubtfulsound. Er waren twee aanbieders en gekozen voor Realjourneys, ze hadden een aanbieding en voor Top10 gasten gratis lunch en dus was het prijsverschil met de andere aanbieder die dezelfde route doet maar met een kleinere eenvoudigere boot vaart, gering. We worden morgen vroeg vlak bij de camper opgehaald met de bus die ons naar Manapouri brengt. We waren vroeg op de camping dus volop tijd om te wassen. Er vallen wat druppels dus buiten eten zit er niet in. Dit keer een relaxte dag, het lijkt wel vakantie.

Reis van Makarora naar Glenorchy

Zaterdag 22-10

Rond kwart over tien vertrokken. Een kilometer of 8 teruggereden naar de Blue Pools. Dit lukte gisteren niet meer en wilden we toch graag zien. Een wandeling van een half uur via een swing bridge naar poelen met diep blauw water. In de ondiepe delen van de rivier zien we forellen zwemmen. We worden gewaarschuwd voor “sandfly’s, de dracula’s van de westkust. Deze kust wordt ook wel de wet coast genoemd omdat het er veel regent. Tot nu toe boffen we en hebben we ook vandaag weer prachtig weer, ’s morgens is het fris (6 graden) en gedurende de dag loopt de temperatuur op naar 17 graden. Het is strak blauw. We rijden verder naar het zuiden langs Lake Wanaka en langs Lake Hawea. Vroeger vormden deze twee meren één meer. Het zijn alle twee gletsjermeren en ze liggen beiden tussen twee bergketens met besneeuwde bergtoppen. In Wanaka gestopt voor de lunch, een gezellige plaats met veel drukte aan het water en op de terrasjes, het is natuurlijk weekend. Het valt ook op dat de huizen hier mooier zijn, tot aan villa’s toe. Het is een bekend vakantiegebied voor Nieuw Zeelanders. Om twee uur vertrekken we richting Glennorchy via Cardrano, road 84 the Crown Range Road. Na Cardrona stijgt de weg flink tot de Crown Summit, 1076 boven zeeniveau. Links en rechts zijn de bergen bedekt met wintergele graspollen. In de verte zien we het Lake Hayes prachtig liggen. Vervolgens de slingerende afdaling naar Queenstown via Wharehuanui, een geel weggetje. Queenstown is, een gezellig en levendig aandoende stad. We stoppen nu niet en bewaren het voor de terugweg. We rijden naar Glenorchy via de gateway to paradise (met dank aan Theo en Marjo). De route is prachtig met steeds veranderende uitzichten op Humbold en Richardson mountains die prachtig in de zon lagen. Glenorchy is een heel gezellig plaatsje met enkele restaurantjes en barretjes. Enkele gebouwen nog in oude stijl en anders dan verwacht. We hadden verwacht in the middle of nowhere uit te komen. Leuk te vermelden is dat hier de Milka reclame is opgenomen omdat de bergen hier mooier zijn dan in de Alpen. . Een DOC camping was er niet, wel 22 kilometer verder bij Kinloch. De camping bleek een kleine parkeerplaats langs een zandweg. Dus terug naar Glenorchy en toch een camping gevonden die vandaag net was opengegaan voor het seizoen. In de kiwi keuken van de camping even staan praten met een Australiër uit Brisbane. Zo’n Kiwi keuken is ook de ontmoetingsplaats van de camping.

Reisdag met geweldige uitstapjes en Fjordland Crested Pinguin

Vrijdag 21-10

We werden wakker om half negen, heerlijk geslapen na zo’n enerverende dag. Het was strak blauw en windstil. Nog maar 9 graden maar door het zonnetje prima om buiten te ontbijten. Iets na half tien vertrokken en net voorbij Fox de eerste stop, Viewpoint Fox. Een prachtig uitzicht op de gletsjer en daarna nog een korte wandeling naar de rivier. Daar was het zicht op de gletsjer nog mooier omdat je ook de brede bedding zag waar vroeger ook de gletsjer is geweest. Volgende koffiestop iets voorbij Jacobs Bay, bij een zalmkwekerij. Net na Lake Mouraki een wandeling van anderhalf uur op en neer naar het strand. Op dit strand broeden rond deze tijd de Fjordland Crested Pinguïns, een zeldzame pinguïn herkenbaar aan twee gelige veren die als borstelige wenkbrauwen op zijn kop zitten. Na veel klauteren heb ik er één gezien die net naar zee liep en weg was hij of zij. Vervolgens gestopt bij Knights point, een uitkijkpunt hoog boven zee en bij Ships Creek waar je goed de overgang ziet van duin en strand naar het moerassige achterland. In Haast vlug geluncht en doorgereden naar Jacksons Bay waar enkele vissersboten in de baai lagen. We zijn naar Jacksons Head gelopen en ook hier zouden Fjordland pinguïns moeten zitten. Rondgekeken maar niets te zien. We raakten aan de praat met drie Belgen die daar ook rondliepen. Op een gegeven moment, we waren alweer op de terugweg, riep één van hen ons dat er een pinguïn zat. Weer terug geklauterd over de rotsen en stenen en toen zagen we hem of haar tussen de rotsen zitten te broeden, een super mooi gezicht. Om half zes waren we weer terug bij de camper en was het nog twee uur rijden naar de dichtstbijzijnde camping met WiFi. Eerst terug naar Haast, vlug getankt en over State Highway 6, vergelijk weg Mierlo-Geldrop, naar Makarao. Onderweg pakken we nog even de Thunder Creek Falls mee. Op de camping aangekomen bleek dat ze geen WiFi hadden. Twee kilometer terug was ook een camping en daar hadden ze wel WiFi in het café. Even gefacetimed en gegeten en een hele mooie dag zat er weer op.

We did it, Glacier day met voeten van de grond.

Donderdag 20-10

Het heeft de hele nacht geregend en niet zo’n beetje. Om kwart over acht opgestaan en we zagen één bergtop de rest zit in de wolken. De hoop dat er gevlogen gaat worden is zo ongeveer nul. We maken het plan om naar Jackson Bay te gaan als er niet gevlogen wordt en eventueel morgen nog een keer terug te gaan als het wel mooi weer is. Om 9 uur zijn we bij het kantoor van de operator en alles is weer gecanceld. Buiten spreken we een gids die in volle ornaat klaar staat om naar boven te gaan. Hij heeft goede hoop dat er ’s middags gevlogen wordt want het klaart op. Hij raadt ons aan de wandeling te maken naar Callery Gorge. Het is onze zoveelste wandeling door het regenwoud maar het blijft fascinerend. Overal beekjes en stroompjes en het enige dat je hoort is het kletterende water en fluitende vogels. De wandeling is dik anderhalf uur en daarna koffie gedronken en vervolgens voor de derde keer naar het kantoor. En...........drie keer scheepsrecht. Er gaat gevlogen worden. Eerst in de rij voor tickets en daarna moet je op een computer alles invullen over gezondheid, medicijnen en de hele rattaplan en vervolgens verklaren dat je akkoord gaat met alle regels en afstand doet van aansprakelijkheid etc. Dan spullen aandoen die worden verstrekt. Broek, Jack, sokken en schoenen. We krijgen een tas mee waar de ijzers in zitten en waar alle spullen in moeten. Je mag verder niets meenemen in de helikopter. Stukje lopen naar het platform waar de heli’s vertrekken en rond 1 uur gingen we de lucht in. Vliegt heel relaxed zo’n helikopter. Na 10 minuten staan we boven op de gletsjer. We krijgen allemaal een stok en krijgen uitleg hoe de ijzers onder de schoenen moeten. Daarna in rustig tempo over het ijs. Met de ijzers onder je schoenen heb je heel veel grip en het schuift niet. Het uitzicht en het landschap is onbeschrijflijk. Het was mooi weer boven met zelfs af en toe een zonnetje. Het is één wilde ijsvlakte met bergen van ijs en diepe ravijnen en hier en daar een stroompje. De kleuren veranderen met het licht van grijs en grauw tot intens blauw. Alleen foto’s en film kunnen het weergeven. We genieten enorm van deze ervaring en wandelen dik twee en een half uur door dit labyrint van ijs. De gletsjer schuift iedere dag een meter naar beneden en is dus constant in beweging, af en toe zien we brokstukken naar beneden vallen. Onder de gletsjer vormt zich een film van water waarover de gletsjer naar beneden glijdt. De woeste vormen ontstaan door breuken in het ijs veroorzaakt door oneffenheden in het aardoppervlak en de verschillende lagen in het ijs. Niet iedere laag is even compact. Deze gletsjer, de Franz Josef gletsjer is de meest steile gletsjer ter wereld. Ook zijn er wereldwijd maar drie gletsjers die in zee uitmonden. Franz Josef Glacier, Fox Glacier en een gletsjer in Argentinië. De gletsjer neemt af in lengte omdat er boven minder aangroei is dan er beneden verdwijnt. Toch is dit niet het effect van de opwarming van de aarde maar van een aantal zachte winters op een rij. Bij een winter met veel sneeuw groeit de gletsjer weer. Het ijs is 50 meter dik. Hier zullen de rayonhoofden in Friesland wel jaloers op zijn. Rond vier uur waren we weer terug, even wachten op de heli en naar beneden. Dit was een ervaring waarvan we erg hebben genoten en het is zeker een van de hoogtepunten van onze reis.

Glacierday met beide benen op de grond.

Woensdag 19-10

Om half negen moesten we ons melden bij het kantoor van de operator voor de helikoptervlucht. We hadden al niet veel hoop en dat werd snel bevestigd. Alle vluchten waren geannuleerd in verband met slecht zicht. Het had de hele nacht fors geregend. Op een waarschuwingsbord stond dat het hevig had geregend met soms meer dan 30 mm regen per uur. Sommige paden waren afgesloten. Ze zouden kijken of er ’s middags gevlogen kon worden maar de vooruitzichten waren niet best. We besluiten de wandeling naar de gletsjer te gaan maken. Een stukje rijden en dan anderhalf uur lopen heen en terug. Toen we vertrokken regende het maar met jacks en regenbroeken aan deert het ons niet. Al snel wordt het droog en klaart het een beetje op. We liepen eerst een stuk door het regenwoud en daarna door een vallei waar vroeger de gletsjer ook had gelegen en die door het ijs min of meer vlak was geschraapt. Veel keien en kiezels en snelstromende beekjes die het water van de gletsjer en de vele watervallen afvoerden. Na drie kwartier bereiken we het eindpunt van de track en zien we op een afstand de Franz Josef Glacier. Het oppervlak van de gletsjer is 29 km2 en ligt 1900-2500 meter boven zeeniveau. De lengte is zo’n 10 km. Teruggelopen en terug naar het kantoor van de operator. We hadden een beetje hoop omdat het iets was opgeklaard maar tevergeefs. Alles voor vandaag gecanceld. We vragen of we kunnen omboeken naar morgen en dat kan. Morgen om 10 uur proberen we of het dan kan en anders gaat het over. Ook de vooruitzichten voor morgen zijn niet goed maar dat zien we morgen wel. We rijden naar Fox Glacier Township en hebben daar geluncht. Dan rijden we naar Lake Matheson, een meer dat bekend is vanwege de spiegelingen in het water. De wandeling om het meer is anderhalf uur. De spiegelingen van de bergen in het water zijn vandaag niet te zien, het water is te onrustig en de bergen zijn niet te zien vanwege de bewolking. Wel zien we mooie spiegelingen van de planten. Verder is het een prachtige wandeling door het regenwoud met mooi aangelegde paden en loopbruggen. Rond drie uur zijn we terug en rijden we naar de gletsjer om ook die te bezoeken. De wandeling naar het eindpunt is een half uur. Landschap is vergelijkbaar met dat van Franz Josef Glacier. Fox Glacier en Franz Josef Glacier zijn de twee bekendste van de in totaal 60 gletsjers in dit gebied. Inmiddels is zelfs de zon gaan schijnen maar de bewolking blijft rond de bergtoppen hangen. Bij de parkeerplaats scheen de zon in een meertje en door de weerspiegeling van de bergen leek het een diepe ravijn. Een heel bijzonder gezicht. Onderweg zagen we bordjes tot waar de gletsjer was gekomen in 1735 en in 1965, toen een heel stuk langer dan nu. Na een uur zijn we weer terug bij de auto en rijden we terug naar Franz Josef en gaan naar een Top10 camping. De baliemedewerker vroeg of we al wat van de omgeving hadden gezien en we vertelden hem wat we al hadden gedaan, hij vond het wat veel. Rond half 6 stonden we weer en om 8 uur begon het weer te regenen.

Pancakes and blowholes

Dinsdag 18-10

Om kwart over negen vertrokken. Het was droog maar bewolkt en afgelopen nacht hadden we een laar buien. Onze eerste stop was al na een half uur rijden, de Truman track, een wandeling van ongeveer 15 minuten. Het is heel raar om hier door een tropisch regenwoud te lopen terwijl het helemaal niet zo warm is. We konden een stuk over het strand lopen richting Pebble beach want het was opkomend tij. Een hele mooie pittoreske baai. De zee ziet er ogenschijnlijk rustig uit maar aan het strand zijn de golven hoog en schuimend. De hele kust van Westport tot Greymouth is rotsachtig met rotsen tot bijna aan de waterlijn. Dit geeft een prachtig gezicht zeker bij opkomend tij en het opspattende water. Verder naar Punakaiki zo’n drie kilometer om de Pancakerocks te bewonderen. Eerst koffie net dat het pad naar de rocks. Het zijn heel aparte geologische vormen die doen denken aan stapels pannenkoeken. Door duizenden jaren regen, wind en de golfslag hebben zich stroken kalksteen ontwikkeld die worden gescheiden door lagen zachtere kleisteen. Een and fenomeen dat je daar ziet zijn de “blowholes” een soort van geijsers die ontstaan doordat regenwater is doorgedrongen tot de bodem van de rotsen. Door de druk van de aanstormende golven bij vloed wordt het water met kracht naar buiten gedrukt waardoor een watergebrek ontstaat die de lucht ingeblazen wordt. Het is een ongelooflijk fascinerend schouwspel waar we ons een uur lang aan vergaapt hebben, zo mooi! Het was ook weer wat zonnig geworden dus wat wil je nog meer. Naar Greymouth gereden, de grootste stad aan de westkust, en de i-site bezocht voor informatie over de Franz Josef Glacier. Een helicopter vlucht geboekt met wandeling over de gletsjer, dat gaan we morgen dus doen. Geluncht in Greymouth en verder Franz Josef zo’n twee uur rijden. We reden dan door natuurreservaten en dan over een kaarsrechte lange weg door agrarisch gebied. Het laatste stuk zien we nog twee grote meren en dan komen we aan in Franz Josef, even gezocht waar we ons morgen moeten melden voor de helicopter vlucht en naar een vrije camping.