Doorsteek naar de westkust

Maandag 17-10

Rond half tien vertrokken we uit Kaiteriteri, leuke plaatsnaam en klinkt toch wat vrolijker dan Mierlo of Lierop. Het is weer mooi weer. We wilden vandaag de doorsteek naar de westkust maken en ergens in de buurt van Westport eindigen. We nemen een “geel” weggetje binnendoor via Woodstock en Motupiko waar we koffie hebben gedronken en even met een kiwi stel hebben gekletst. We beginnen het al aardig te lerende, we beginnen het gesprek met: Hello, how are you today? Where do you come from?

We zagen nog wat oldtimers want er was een rally van historische vrachtwagens. Hoewel we aardig wat kilometers voor de boeg hebben, willen we niet haasten, het is vakantie.. Via State Highway 6 naar St. Arnaud waar we heerlijk geluncht hebben. Daarna naar het gletsjermeer Rotoiri waar we enorme palingen zagen zwemmen wel 10 cm doorsnede. De weg slingerde langs de Buller rivier en wat als een smal riviertje begon, groeide door de aanvoer van allerlei beekjes en stroompjes al snel tot een brede rivier. Nog even gestopt bij de langste swinging bridge van Nieuw Zeeland, 160 meter lang. Kosten 10 NZD en als je naar beneden viel, kreeg je je geld terug. Toch lovely zo’n niet goed geld terug garantie. Rond vier uur bereiken we Cape Foulwind in de Cape Tauranga Bay. Het was 10 minuten lopen naar het uitkijkpunt om de zeehonden te zien. Het was even zoeken voor je ze ziet liggen op de rotsen die dezelfde kleur hebben als de kleur van de zeehond. Maar na even goed kijken, zag je tientallen zeehonden liggen lekker in de zon op de rotsen, een fraai schouwspel waar je naar kon blijven kijken. Terug naar de camper en nog een stukje gereden naar een camping in Charleston, een heel eenvoudige camping met sanitair uit de jaren zestig van de vorige eeuw maar wel schoon en .......... maar liefst 100 MB WiFi. Buiten gegeten maar daarna naar binnen. Als de zon weg is, is het meteen fris.

Kaiteriteri en Abel Tasman National Park

Zondag 16-10

Om 8 uur eruit en buiten ontbeten. Het weer was erg mooi, zonnetje en 17 graden. Daarna spullen gepakt voor de kayaking/trekking tour. Naar het vertrekpunt gelopen en ons aangemeld. We waren met een groepje van 5 en Michelle was onze gids. De andere drie kwamen uit Spanje. We vertrokken om half tien met de boot naar Torrent Bay. Op de boot was het nog best fris, dus jacks aan. We voeren langs de Split Apple, een granieten rots die door erosie in tweeën is gesplitst. Om half elf kwamen we aan in Torrent Bay en kregen we de instructies voor de kayaktour. Ze zijn allemaal wel van de safety rules hier. Iedere keer krijg je uitleg wat je moet doen “in case of emergency”. Om vijf voor elf worden we te water gelaten en peddelen we rustig lang de kustlijn. Al snel zien we zeehonden op de rotsen liggen. We mogen er niet heel dichtbij, de regel is dat je 20 meter van de dieren vandaan blijft. We peddelen naar Tonga Island waar ook zeehonden te zien zijn. Énkele vrouwtjes gezien die zwanger waren, dat zijn ze overigens meestal. Twee weken nadat ze jonge krijgen, zijn ze alweer zwanger. Je moet heel goed kijken om ze te zien want ze nemen de kleur van de rotsen aan. Na anderhalf uur peddelen waren we in Bark Bay en zijn we aan land gegaan en daar de meegebrachte lunch gebruikt. Prima lunchpakketten maken die Kiwi’s. In de baaien zijn toiletten en eenvoudige faciliteiten om te kamperen, houtvuur etc. Veel backpackers die de Abel Tasman track lopen overnachten daar. Rond kwart over één beginnen we aan onze wandeling terug, ongeveer twee uur lopen. Het is 7 kilometer van de Abel Tasman track. Prachtige uitzichten zeker aan het begin van de track. Onderweg nog een swinging bridge, voor Iet altijd een uitdaging als je hoogtevrees hebt, maar ging helemaal goed. Rond kwart over drie waren we terug in Torrent Bay en moesten we even wachten op de boot. Het was inmiddels laagwater dus we moesten een beetje door het water naar en kleine boor die ons weer naar de grotere boot bracht. Rond kwart over vier waren we terug op de camping. Het was nog steeds heel mooi weer dus lekker buiten wat gedronken. Het was weer een dag met een gouden randje. We besluiten nog een nacht in Kaiteriteri te blijven en morgen verder te gaan. We krijgen nog wat tips mee van onze buurvrouw die uit Christchurch komt en hier alvast de caravan brengt voor de zomervakantie.

Van Havelock naar Kaiteriteri

Zaterdag 15-10

Het is weekend dus mogen we uitslapen. Om 9 uur eruit. We ontbijten in de kiwi keuken, alles is daar aanwezig dus dat is wel heel handig. We raken in gesprek met de eigenaar, vandaag een jaar geleden hebben ze de camping overgenomen. Zijn vrouw heeft afgelopen jaar een baan gehad en is nu sinds een week ook full time werkzaam op de camping. Ze kunnen leven van de camping, geen vetpot maar wel een relaxed leven. We spreken over de levensstandaard omdat wij met name groenten, maar ook luxere producten heel erg duur vinden in vergelijking met Nederland. Hij vertelt dat de economie in Nieuw Zeeland al 15 jaar terug uit gaat en dat het ook voor Nieuw Zeelanders duur is. De meesten houden geen cent over en zijn blij als ze kunnen rondkomen. Luxe kunnen ze zich niet veroorloven. De meesten wonen heel eenvoudig in sobere kleine houten huizen en naar wat wij gezien hebben geven ze het ook niet uit aan kleding. We wilden de Green Mussel Cruise boeken maar die ging vandaag niet. Dat is ook Nieuw Zeeland, als ze iets anders hebben gaat het gewoon niet door. We maken een wandeling naar de waterfalls van Havelock, een dik uur heen en terug en rijden richting Pelorus Bridge. Daar gestopt omdat we hadden gelezen dat daar veel vleermuizen zitten. Een groot soort vleermuis met een spanwijdte van 2 meter. Overdag zijn ze zo klein en hebben Ze zich verstopt zodat we ze niet zien. Verder naar Nelson en daar naar de i-site voor info over een combitour; kayaking en wandelen. Nog een uur verder gereden naar Kaiteriteri en daar in een café gebeld en geboekt voor de tour morgen. Gaat allemaal makkelijk, gratis telefoonnummers en eenvoudig boeken. Om 16.15 zaten we aan de borrel in de zon. Er kwam nog even een meisje kletsen waarmee we ook de Tongariro trekking hadden gelopen en die met haar vriend nu tegenover ons stond. Even gezellig bijgekletst. Het leuke van reizen met de camper, je ontmoet makkelijk mensen en iedereen heeft wel wat te vertellen.

Kennismaking met het Zuidereiland.

Vrijdag 14-10

Om 7 uur ging de wekker. Even weer een kattenwasje, ook hier krijgen we ervaring in, en naar de ferry voor de overtocht naar het zuider eiland. Een tocht van dik drie uur van Wellington op het noorder eiland naar Picton op het Zuidereiland. Het inchecken gaat snel en eenvoudig. Je noemt je naam en ze kijken of die op de boekingslijst staat en gaan met die banaan. En dat alles met de gebruikelijke glimlach en “how are you doing today”.We vertrekken om 9.15 uur voor een tocht van 93 kilometer die deels over open zee gaat en deels door het Tory Channel en de Queen Charlotte Sound. Het weer was minder, bewolkt en later begon het te regenen. Jammer want de uitzichten met name in de Channel en de Charlotte sound zouden anders prachtig zijn. De zee was gelukkig rustig en om 12.30 kwamen we aan in Picton met regen. Auto geparkeerd om even door het stadje (4000 inwoners) te lopen en geluncht. Iet heeft genoten van de “green lipped” mossels. Deze mosselen worden alleen hier gekweekt en ze waren erg lekker. Toen we buiten kwamen scheen de zon gelukkig weer. Daarna via de Charlotte drive naar Havelock een tocht van 34 kilometer maar door de diverse stops om te genieten van de fraaie uitzichten deden we er 2,5 uur over. We spreken nog een stelletje uit Ierland/Scotland die 10 maanden rondtrekken. Ze werken onderweg af en toe en krijgen daar maaltijden en onderdak voor terug. Camping gezocht “Havelock Holiday Park” en even lekker in de zon gezeten met een drankje tot het te fris werd. ’S Avonds nog even een blokje rond gelopen maar dat was geen spectaculaire wandeling, min of meer uitgestorven. Havelock is de herkomstplaats van de hier wereldberoemde Green Lipped Mussels.

Wellington

Donderdag 13-10

Rond 09.45 uur vertrekken we van de camping richting Wellington. Het is mooi weer, 16 graden en zonnig. Wel veel wind maar dat is gebruikelijk in Wellington omdat de wind door de trechter moet van het noorder en zuider eiland. Naar het centrum is het ongeveer 20 minuten rijden en we besluiten eerst naar Mount Victoria te rijden. Omdat de weg opengebroken is, gaat het even mis met de navigatie en met even hulp vragen, komen we op de top aan. Heel mooi uitzicht over Wellington, de baai en de stad. Daarna rijden we naar het centrum waar een camping is. Het blijkt een parkeerplaats te zijn midden in de stad waar self containing campers mogen overnachten en zoals al eerder vermeld, wij zijn helemaal self containing. Voor 29 NZD kunnen we een dag en een nacht parkeren inclusief stroom. Camper geparkeerd en de stad in gelopen, alles binnen 10 minuten lopen bereikbaar. Eerst the Town Hall bekeken, het oude stadhuis en vervolgens het te Papa Museum bezocht. Te Papa betekent letterlijk “houder van schatten”, schatten van Nieuw Zeeland, de verhalen en de mensen. Bij binnenkomst stond een man die ons welkom heette en basis informatie gaf. Iet vroeg waar we tickets konden kopen. “Why do you need tickets”?

Het museum is gratis. Eerst het gedeelte dat over dieren en planten ging en daarna de tentoonstelling over de Maori’s bekeken. Vervolgens nog kort de geschiedenis van de immigranten bekeken. Toen naar Queens Warf gelopen. Een aantal oude pakhuizen is verbouwd tot horeca gelegenheden, allemaal mooie houten gebouwen. Via het museum of Wellington (buitenkant) naar de Old Bank arcade. Het gebouw van de bank of New Zealand dat is omgetoverd tot een winkelcentrum met behoud van alle originele decoraties. Daarna gezocht naar het luxe warenhuis Kirkcaldie en Stains, we stonden in het goede gebouw maar het warenhuis had een andere naam gekregen. Inderdaad veel luxe maar vooral duur, vergelijkbare spullen van de bekende merken zijn 1,5 tot 2 keer zo duur als in Nederland. Teruggelopen langs de kade en uit de wind en in de zon op het terras van St. Johnsbar genoten van een glaasje wijn. Om zes uur terug naar de camper, het waaide hard en het was fris geworden. Op tripadvisor gezocht naar een restaurant om te eten en op nummer 1 staat: Ortega Fish Shack (geen tikfout) bar. Waarom niet? Het was 10 minuten lopen en toen we binnenkwamen bleken alle tafels bezet maar we konden aan de bar eten. Het interieur had de uitstraling van een eetcafé en de bediening had een gipsy look. Later konden we aan een tafeltje boven zitten. We weten niet of ze terecht op één staan maar lekker was het en de bediening was, zoals we inmiddels gewend zijn, uiterst vriendelijk. Teruggelopen naar de camper die in een zijstraat van Cubastreet stond. Dit is het hippie-achtige deel van de stad met veel terrasjes, zitzakken en kussens en gezellig veel mensen. Om 9 uur waren we weer terug bij de camper.

Napier met art-deco en reizen naar Wellington

Woensdag 12-10

De dag begint weer bewolkt maar temperatuur prima om buiten te ontbijten. We zijn overigens de enigen die dat doen, de rest zit allemaal binnen. Om half tien vertrekken we naar Napier, een stad die in 1931 door een vulkanische uitbarsting 3 meter omhoog is getild en compleet is verwoest. De wederopbouw heeft veelal plaatsgevonden in art-deco stijl. We zien enkele mooie gebouwen uit die tijd, het Municiple theatre, Daily Thelegraph Building, Masonic hotel, criterium hotel en het gebouw van de National Tobacco Company. Napier is een moderne stad met moderne winkels. Natuurlijk een foto gemaakt van de Veronica sunshine Bay. Bij de i-site geïnformeerd naar de mogelijkheden om kidnappers bay te bezoeken met de Jan van Genten. Het is vandaag niet meer mogelijk er naar toe te lopen in verband met het getij en een excursie over land duurt 5 uur. We besluiten om dit niet te gaan doen. We zijn nog wel even naar Clifton gereden en hebben in de verte de kaap gezien. We raken aan de praat met een stel uit het westen van het Noorder eiland en we spreken over onze plannen op het zuider eiland. We hebben een goede planning gemaakt volgens deze kiwi’s. Daarna wilden we gaan lunchen bij Winery Clearview, een wijngaard die al enkele jaren op rij een prijs heeft gewonnen voor de beste chardonnay. De Nederlandse vlag wappert fier bij de ingang maar alles is dicht: “ closed today”.

Om half twee gaan we richting Wellington, zo’n vier uur rijden. Het weer was prachtig en we tikken de 25 graden aan. Ruim voor Manawatu gaat het regenen en hard te waaien. We moesten vaart minderen in verband met de hevige wind. We rijden door de Manawatu Gorge met mooie bergen en een snel stromende rivier, jammer dat het regent. Via Palmerstone en Levin langs de westkust naar Welllington. We rijden over een smalle bochtige weg, inspannend maar wel heel mooi. Tegen zeven uur arriveren we op de camping Wellington Top 10 Holiday park. Deze dag was vooral een reisdag dat hoort er ook bij.

Eerste picknick en barbecue.

Dinsdag 11-10

De dag begint bewolkt en van alle bergen die we gisteren zo in vol ornaat zagen, was nu niets te zien. Wat hadden we geboft met zo’n mooi weer gisteren. Om 10 uur vertrekken we en bezoeken we nog even de Matariki falls, ze zijn toch in de buurt nietwaar. Via Waiouru en de Gentle Annie Road naar Napier, een langere route maar volgens de ANWB very scenic. En het klopte hele mooie route met hele diverse landschappen en heel veel schapen met jonge lammetjes. We zagen boeren met honden die de schapen naar een andere stuk land dreven, mooi gezicht was dat.. Nog even een prachtige blik op de Ruapehu vulkaan en toen verdween ze achter de wolken. We begrepen maar al te goed waarop onze gids gisteren zo enthousiast was over het uitzicht. Onderweg hebben we voor het eerst buiten gepicknickt. Rond 4 uur waren we in Hastings op de camping, 23 graden! Boodschappen gedaan en lekkere dingen gekocht voor op de bbc. Onze overbuurman kwam nog even een praatje maken. Hij kwam uit Russell en had daar een B&B. Rond half 9 naar binnen verhuisd.

Tongariro trekking, adembenemend mooi en super weer.

Maandag 10-10

Om half zeven de wekker gezet en even na zevenen reden we naar de plek waar we zouden vertrekken voor de trekking met Andrift Outdoor. Het is 2 graden en de zon schijnt. Ons aangemeld en we hoefden geen kleding en schoenen te lenen, die hadden we bij ons. Wel handschoenen meegenomen. Even na achten vertrokken we met de bus naar het vertrekpunt zo’n 20 minuten rijden, bij mt. Tongariro. Onderweg zien we de nog actieve vulkaan, Pukekaikiore. Onze gids is een superblije meid die de hele dag enthousiast blijft. We lopen de tocht van zuid naar noord. De tocht is 21 km lang en voert door het Tongariro National park. We krijgen nog een ice-axe mee voor de zekerheid, ze weet niet of we die nodig hebben. In het begin zijn de paden vlak en lopen we door een deel dat door een gletsjer is vlak geschoven, een soort vallei. De eerste stop is bij de Mangatepopo hut en daar is ook de laatste mogelijkheid, voorlopig, om het toilet te gebruiken. De gids stopt regelmatig om wat te vertellen over het gebied en wijst ons er steeds op dat we moeten genieten van de uitzichten op deze bijzonder heldere dag. Dan begint het stuk omhoog, goed aangelegde traptreden maar wel heel veel, 396 en forse stappen omhoog. De uitzichten zijn steeds anders maar hebben één ding gemeen, adembenemend mooi. Omdat het gebied vulkanisch is, hebben de gesteenten diverse kleuren door allerlei mineralen, zwavel en ijzer. We lopen stukken door de sneeuw en genieten van de prachtige uitzichten. We bereiken de zuid krater, waar de film The Lord of the Rings is opgenomen en lopen vervolgens naar de rode krater weer door een gletsjer uitholling. Vanaf de rode krater, het hoogste punt van de trekking (1886 mtr.) hebben we een prachtig uitzicht over het gebied met in de verte mount Taranaki die aan de westkust ligt, zo’n 5 uur rijden, en de Emerald lakes. De gids was lyrisch over het zicht vandaag. Dan gaan we dalen, het eerste stuk is erg lastig omdat het steil is en de paden van losse gravel zijn. Je schuift telkens naar beneden en het is niet eenvoudig. Iet krijgt een handje van de gids en we komen prima dit lastige stuk over, maar goed dat we de tocht met gids hadden gedaan. De drie Emerald lakes lagen er prachtig bij, deels sneeuw en deels al gedooid. Hier hebben we ook geluncht. De gids wilde nog een extra rondje lopen om het meer en we liepen in de stoom van de één van de meren. Daarna nog een beklimming naar The Blue Lake, zoals je als zult denken is dat blauw van kleur maar nu nog bevroren. We liepen een heel stuk door de sneeuw omhoog, geen harde sneeuw maar pap sneeuw en het liep erg zwaar. Weer dalen en af en toe weer een beetje omhoog. Regelmatig stukken door de sneeuw. Op een gegeven moment zagen we een actieve vulkaan die in 2012 nog een eruptie had gehad. De druk van de stoom loopt dan zo hoog op dat de vulkaan als het ware uiteen barst. Eén flinke steen was door het dak van een hut gevallen net op een slaapplaats. Normaal gesproken sliep er altijd iemand maar die was nu even wandelen. Bij deze hut, Ketetahi hut weer gepauzeerd, het was nog twee uur lopen naar de parkeerplaats. We bereikten de parkeerplaats om 17.15 uur, acht uur en driekwartier nadat we waren vertrokken. Wachten tot de gids/chauffeur terug was en om half zeven waar we weer op het kantoor van Adrift. Camping gezocht in de buurt en gegeten. Moe maar erg voldaan naar bed.